ჯერ კიდევ დროა,
ჯერ კიდევ მოთოვს...
ჯერ ისევ ასდის მიწას ალმური...
ვზივარ და,
ხელში ვაწვალებ ფოთოლს...
და როგორც ადრე, ჩუმად ვხმაურობ...

გაშინებს?
ისევ რომ მოგეჩვიო..
არ იტყობ მაგრამ, სიშფოთეს გამჩნევ...
გარბიხარ,
თითქოს სულ სხვა არჩიე...
და მაინც ცდილობ,
ჩემს გულში დარჩე...

წარსულზე ვფიქრობ
და გულიც, ფეთქავს...
მაშინებს, აწმყო მათოვს ზეციდან...
მომინდა,
ახლა რომ იყო ჩემთან...
და ისე ახლოს, როგორც მე მინდა...

გაშინებს?
ისევ, ისე რომ გნატრობ...
როგორც სიცხეში ცივი ფანტელი...
მე შენთვის,
კუთვნილ სიცოცხლეს დავთმობ...
და დროს,
წასულს და ფეხით გათელილს...

თუ მოგენატრო,
მე ცრემლად მოვალ...
გაკოცებ, ტკივილს უკვალოდ წავშლი...
მე ვიცი, მოთოვს...
ჯერ კიდევ დროა...
და ისიც, მე რომ შენს გამო გავჩნდი...

მე ღამეს მაინც,
მოვუგებ ნიძლავს...
და კოცნას, სხვას რომ არ ღირსებია...
გპირდები,
მაინც ვიპოვი სიზმარს...
ჯერ რომ არავის არ სიზმრებია