ის წყარო მიყვარს, არასოდეს რომ არ დამშრალა,
დროთა სიავეს არ ჩაუკლავს მასში სიცოცხლე...
ყაყაჩოებით მოფენილი მინდორ-ველები,
სარეველა რომ ვერ ერევა იმათ სიცოცხლეს!
მიყვარს სინათლე, სიბნელეს რომ მოსდევს ყოველთვის,
და ნაწვიმარზე ცისარტყელის ჯადო ფერები...
ის კაცი მიყვარს სიკეთეს რომ თესავს გზადაგზა,
მაინც რომ ნუგეშს გაძლევს, იმის სუფთა თვალები!
ის ეკლესია, რომ გაუძლო ათას ჭირ-ვარამს,
გადამთიელმა და დუშმანმა ვერ დააქცია,
მიყვარს და მტკივა...ჩემი ქვეყნის მწარე წარსული,
ყველა ის კაცი ლეგენდამ რომ გმირად აქცია!
იყო ღალატიც...მაგრამ გვერდით გმირიც ჩნდებოდა,
ერთის გმირობა ათასების ღალატს სწონიდა,
მიყვარს სუყველა...ვინც კი მოსწყდა სამშობლოს ფესვებს...
სხვის ქვეყანაში, მაინც თავის ცას უმღეროდა
Kommentaare veel ei ole.
Lisa kommentaar, ole esimene!