ბავშვობის ბილიკს, ფიქრით მოკირწყლულს და მზის სხივებით ნაბანს,
კვლავ ასკინკილით შევუყვები და ნატვრას ავიხდენ წლების...
ისევ მოვირგებ დედის შეკერილ ფერადი ჩითის კაბას,
შენც, ძველებურად, ბაღის ბოლოში, ჯირკზე დამხვდები, ბები

საქსოვით ხელში. ტკბილად ჩამკოცნი და შავი თავშლის ბოლოს
დანაოჭებულ თვალის უპესთან ააცახცახებ მალვით,
მეც ჩაგეკვრები გულში, ლოყაზე ტუჩებს მოგადებ მხოლოდ
(როგორც ვიცოდი), მერე სახლისკენ გზას ,,გაგვიკვალავს" ძაღლი,

შენი ერთგული თეთრი ,,თოვლია'(გახსოვს, გაზარდე როგორ?),
მიტოვებული ყველასგან, კაბის კალთით დაგყავდა დიდხანს,
ზამთარში, ღამის ყრუ სიჩუმეში, ის, ერთადერთი ,,გოგო"
გაიმედებდა, მარტოსულობა მანაც შენსავით ზიდა!

იცი, სურნელი ხის ოდის, ახლაც მენატრება და ბევრჯერ
გაცრეცილ დღეებს, მოგონებებთან ვაწყვილებ ძალზე ფრთხილად...
ვცდილობ და მაინც ისეთი გემო ჩემს მომზადებულ ელარჯს
არასდროსა აქვს, შენ რომ იცოდი, არც შენებური მწნილი

გამომდის, ბებო! როგორ მომინდა შენი ხელების სითბო,
უძველეს ხატთან, საკმევლის სუნში გაგრძელებული ლოცვა
მეტანიებით, დაღლამდე...შენი ძველი ბეჭედი თითბრის,
ჩემს არათითზე გაინაბება, შემომაწვება როცა

კაეშანი და ბავშვობის ბილიკს ტკბილ მოგონებებს ვაწვევ,
გვირილობისას, სოფლის ბოლოში, ლოდინით დაღლილ საფლავს
ცრემლით გაგითბობ (გრილი ნიავი ააკანკალებს ანწლებს)
ფსალმუნთგალობით...მთვარე ცვილისფერ წამწამებს დახრის დაბლა...