არავის არ შეეძლო ლიტერატურულ მასწავლებელთა პატივისცემა და მათი შეყვარება ისე, როგორც ვაჟას; ის ყოველთვის მზად იყო მუხლი მოეყარა მათ წინ, მაგრამ არა როგორც მონას, ის ხომ თვითონ მეფე იყო, ჰქონდა თავისი სამეფო და ჰყავდა თავისი ხალხი, ოროს სჭრიდა ოქროსფერი შტამპით. ყველასათვის ცნობილია აკაკისა და ვაჟას ერთმანეთში დამოკიედებულება. აკაკის არაფერი არ სწამდა ვაჟა – ფშაველასი და გაკვირვებას ეძლეოდა, როდესაც ხედავდა ვაჟა- ფშაველას ტრიუმფს. სამაგიეროდ ვაჟა მუხლს იყრიდა აკაკის წინ და სრულიად არ აწუხებდა მას აკაკის შეხედულება. ასეთი დიდბუნებოვან ხალხთა ცხოვრება.

ვაჟას სიმღერებიდან გამოიკრთის უმაღლესი სული, როგორც ვეფხისტყაოსნის გმირები.

Meeldib! 2