იცი? ის დრო მენატრება
უმწიკვლო და ფერადი,
გრძნობა იყო შემართება,
მხოლოდ გრძნობით ვღელავდი;
უმეტესი რაც კი ფიქრში
გამივლია-იყო კოცნა
და სხვა რამე-”ქალის ჯიშის”
იმ ჩემს ფიქრებს არ ემოსნა...

---

ოცნებებში ცისარტყელებს
ათასფერად ვხატავდით,
სითბო მე იმ სიყვარულის
სჩანს გამომყვა-ხატად ვით.
მახსოვს შენი ეშხიანი
თვალნი “მოლაპარაკე”
ეს სიტყვებიც ქნარ-ხმიანი
მათთვის მოვარაკრაკე……
მართლაც წმინდა იყო გრძნობა
“ხორცისგან არ ვნებული”;
სიყვარულის გვქონდა ნდობა,
ჯერ ხელით არ ხლებულის .
ვსეირნობდით-დაგვნათდა
ციდან მთვარის ნათელი,
ახლა მიქრის მარათონად
მაშინდელი სათქმელი….
კოცნაც შევატოვე ფიქრებს
(სხვა ხომ არც რა ემოსნათ)
გამებედა ერთხელ იქნებ,
ერთხელ მაინც მეკოცნა.