Kasutaja M k päevik
მე მიხარია,რომ ვარ ქალი და რომ შემიძლია,ძლიერ მიყვარდეს. მე მიხარია,რომ ვარ დედა და შვილსაც ვასწავლი-როგორ უყვარდეს. მე მიხარია,რომ ვარ ქართველი და ამით თავი უნდა მომწონდეს.
უკან გახედე, ცხოვრება თითქმის ნახევრად გაქრა! ნოსტალგიური-მხოლოდ ბავშვური ღიმილი დარჩა...
ჩემი მსაჯული მხოლოდ ღმერთია და მან დამსაჯოს თუ ვარ მაცდურიი... ჩემი ოცნება მხოლოდ ერთია რწმენა, სიკეთე და სიყვარული..
იცი რა? რა? არაფერი.უეცრად გაირინდა ყველაფერი.მიყვარხარ! მერე რა? არაფერი და ამ არაფრით დაიწყო ყველაფერი.**
lamazi dgis lamazi ocneba xar! chemi yvelaferi xar! uzomod miyvarxar!!!
ვგრძნობ, რომ ამ ცხოვრების გავხდი მაწანწალა,
რა ვარ? არაფერი, უფრო - არავინ და
რადგან სურვილები უკვე ჩაიფერფლა,
ალბათ ამიტომაც ჩემთვის მთავარია -
ერთი მაპოვნინა, ერთი! მეტს არ ვითხოვ,
როგორ დავიჯერო, სულაც არ არიან...
მთელი ცხოვრებაა ასე დავდივარ და
მხოლოდ ერთი მიზნით - ვეძებ ადამიანს!
ასე გაგრძელდება, ალბათ დიდი ხანი,
არც ვიცი, გავუძლებ თუ არა ზურგის ქარს,
ადამიანი-თქო, თანაც, მხოლოდ ერთი...
ვიპოვე? ამაზე ნურაფერს ნუ მკითხავ...
ალბათ ამის გამო ჩემზე ქილიკობდნენ,
ბევრმა დამცინა და თავი ამარიდა,
მაგრამ ვბოდიალობ მაინც ჯიუტად და
სურვილშეპყრობილი - ვეძებ ადამიანს...
ვხედავ, ყველაფერი შურმა როგორ გაღრღნა,
უკან დასდევს თუმცა ზოგთა პირფერობა...
შეგვცვლის ვეღარავინ, ვიცით უკვე…
ქალი ის ყვავილია, რომელიც მხოლოდ კარგი მებაღის ხელში იფურჩქნება. ყვავილს თუ კარგად არ მოუვლი,ან არ ამოვა, ან თუ ამოვიდა არ აყვავილდება,თუ მაინც აყვავილდა -სურნელება არ ექნება და სუსტი, უსუსური, შეუმჩნეველი დროზე ადრე დაჭკნება,გახმება და დაიღუპება...
მიყვარხარ რწმენით, მიყვარხარ ვნებით, მიყვარხარ გულით, მთელი არსებით, მიყვარხარ ჩემში, მიყვარხარ შენში, მიყვარხარ ქარში, დარში, ავდარში, ფიქრით გამქრალი, გრძნობით დამთვრალი, იმიდიც, დარდიც, ჩემს გულში არის. გამის ფერები, წითელი ნავი, გრძნობ
ვერც ჩემს თვალებში დაინახავ საშენო სითბოს,
არ მოგინატრებ, აღარც მხრებზე აგეფარები,
მივდივარ, ჩემი სიყვარული ღამეებს გითმობს..
როცა გამივლის ის ქარცეცხლი, შენით გადაღლილს,
კოპებშეკრული გამაყოლებ შეკითხვას, რატომ?
მერე მიხვდები ერთგულება ნაღდი რაცა ღირს,
გვიან გაიგებ, როცა თავად დარჩები მარტო.
ახლა გახედე ძველ ლარნაკში ჩამომჭკნარ ყვავილს,
როდინდელია...ხედავ უკვე რა დრო გავიდა,
ხვალ ვეღარ მიცნობ, უშენობაც არ ატეხს ბღავილს.
ჩვენი მზე ალბათ ჰორიზონტზე ზღვაში ჩავიდა.
მუდამ გეძებდი, მუდამ შენთან ყოფნას ვნატრობდი,
დღეს კი, შემხედე, მეც ვისწავლე შენგან სიცივე,
ქარსა თუ დარში შენზე ვწუხდი, შენზე ვდარდობდი,
როგორ შესძელი, ცხელი გული რომ გამიცივე?!
იმდენი გრძნობა დაგიტოვე, მივდივარ მშვიდად,
მუდამ მეგონა შენს გარეშე შველა არ მქონდა,
იმ დღესაც ისე გამეტებით ქუხდა და წვიმდა,
მე შენთან მყოფსაც, უშენობა დარდად…