"ნეტაი ყორედ მაქცია,
გამოვდგებოდი ქვადაო"
ქვაცა ვარ სალი კლეც,
ასე მარგუნა ბედმაო,
სალ კლედ ვიქეცი ყოილი,
კაბაც შემადნა ზედაო,
გახუნდა წყალმა წაორო,
ჩემი ქალობის სახეო,
არაგვს ჩავხედე–მითხარი!
რად სამამფრცქვენი ტანზეო,
რა ვარ ან რისთვის დავდივარ
თუ არ მაჩვენე სახეო,
უფრო გამუქდა ტიალი,
არ შამიცოდა ვაჰ მეო!
ჩემი კაბა და ქალობა,
დაღმა მიჰქონდა თავქვეო.

Meeldib!