Моето срце трепери Трепери... трепери срцето мое... Трепери од болка, од тага, од љубов, од надеж... Се обидувам да заспијам, се обидувам да ги заборавам лошите моменти... да го заборавам она... она кое сака да остави лоша трага во моето срце... она кое посакува тагата да владее во мене. Се обидувам да продолжам, се обидувам да гледам на светлата страна... Постојано си велам „Живот иде даље“... но, нешто ме кочи... Нешто ме тера да стојам во место... Ме потсеќа на грутка кал во срцето... Како камен, врз мало поточе. Постојано си велам... биди тоа што си... биди свој. Но неможам... Секоја помисла на тебе ме запира во времето, ме остава без здив, ја запира мојата крв, стојам... стојам во времето, со трепет во срцето... и само тоа, само трепет во тој згаснат вулкански камен... оној камен кој некогаш гореше за тебе, оној кој некогаш светеше посјајно од сонцето... оној кој лежеше длабоко во мене... а сега? Сега седи надвор, ладен, отфрлен од реалноста, седи надвор со малку надеж. Седи и во себе како да го носи срцето на фениксот. Да! Оној моќниот кој после смртта повторно се раѓа... Таква надеж гори и во мене... гори надежта дека повторно ќе бидеме заедно... Дека тој камен повторно ќе зажари. И дека повторно ќе се расветли посилно од сонцето...
Вечерва те замислувам до мене... Седиме, се смееме, бакнежите не ја изозстануваат приказната... Секој поглед влегува во моето срце, секоја насмевка креира нова слика, една  од иљадниците од тебе, кои ги чувам во моето срце... Секој допир, како нов живот во природата... Но ти си одиш... Тогаш кога највеќе си му потребна на моето срце... Стануваш... Стануваш и си одиш... Студен воздух ме облева по телото... Ја чуствувам душата како замира... Но ти застануваш, помислувам дека надежда се остварува, насмевката го плени моето лице, но ти... ти ме погледнуваш за последен пат, и си одиш... те губам! Го губам твојот поглед, го губам твоето срце во темнината. Никогаш не помислив дека е посилна од мене... Но сега го чуствувам нејзиниот пораз... она студенило кое го држи каменот со трепет, она кое го држи подалеку од повторниот живот, повторната жар, и топлина, повторниот сјај...
За жал го изгубив она кое ме тераше да живеам... а сега?! Сега само ладната крв во вените ме одржува во живот... Сега се сфаќам себеси, како мраз, во кој тече црвен поток, но нигде... нигде... нигде нема извор... Затоа што јас го загубив моето срце... Ти!!! Ти го украде и си отиде... замина засекогаш... 

Meeldib! 9