Најтешки се утрата. Ќе ги отвориш очите и разочарувањето те потопува.
Таа што си ја сонувал целата ноќ и за која си бил сигурен дека ќе ја
најдеш крај себе, не е таму. Во срцето ти е, се сеќаваш како
претходната вечер си ја бакнувал, си ја милувал, како ти ја стиснала
раката и тоа почнало да те пече некаде внатре, на место кое не си знаел
дека постои пред таа да се појави.... но веќе не е крај тебе. Утро е.
Некои проклети зраци светлина те разбудиле. Ги колнеш, но тоа не ти
олеснува.... Знаеш, ќе ја видиш подоцна и повторно ќе ја прегрнеш и ќе
ѝ дозволиш силно да те впие во себе, но ти и натаму ги мразиш
утрата.... веројатно зашто дождот секогаш паѓа во погрешни времиња.

Meeldib! 4