Kasutaja EKA3EKA päevik

ამ ქვეყანას ტირილით ვეგებებით,მაგრამ წასვლაც არ გვინდა. ცხოვრება,მარტივი არავისთვისაა,იგი ყველასთვის მეტნაკლებად რთული და ჩახლართულია. ხშირად მესმის გარშემომყოფთაგან “რა უბედური ვარ” , “რატომ გავჩნდი”,”სიცოცხლე აღარ მინდა” და ა.შ. ქუჩაში ხალხი დაღვრემილი და ცხვირჩამოშვებული დადის,თუ შემთხვევით კარგ ხასიათზე ხარ,რაიმე გაგახსენდა და გაგეღიმა იტყვიან ეს ნამდვილად გიჟია,ქუჩაში რა უნდა წავიდეს ასათიანისკენ ჩაისეირნოსო. :)

დიდი თუ პატარა,თითქმის სრული უმრავლესობა დღედაღამ გაიძახის ფული,ფული,მეტი ფული გვინდაო.

დედა შემოდის ყოველ ღამე ჩემს ოთახში, და რაც 15 წლის გავხდი, ჩვენ ვმეგობრობთ.
დედა ჯდება ჩემი საწოლის ბოლოს, უკიდებს სიგარეტს

...ვფიქრობ, რომ საწუთროში არაფერია მარადიული და უცვლელი. წუთისოფელიც ხომ ერთად აღებული წუთია, ისიც წარმავალი, ვითარცა სიზმარი...

ყოველი ცოცხალი ორგანიზმიც ხომ ჯაჭვურად მონაცვლეობს სიცოცხლის ფრაგმენტებად დაყოფილ რგოლებზე: დაბადება, შემდეგ ზრდის, ახალგაზრდობის, სიბერის პერიოდი. ბოლოს გარდაცვალება, დასამარება... მიწად ქცევა, მტვრად, წვიმად...
...იქნებ ბედნიერებაც?! ბედნიერებაც ხომ წარმავალია, რადგან არავინ იცის, როდის დადგება მისი დრო და პირიქით, როდის შემოგვეცლება ხოლმე?!

იქნებ, ახლაც ჩვენს გვერდითაა და ვერ შევიგრძნობთ... მხოლოდ მაშინ, როცა რაიმე გულს გვატკენს და სულს მოგვიკლავს, მაშინ გავიხსენებთ, რომ თურმე იგი ძალიან ახლოს ყოფილა ჩვენთან და ვერ დავინახეთ, ვერ მოვეფერეთ...

მსურს, რომ ყველა ადამიანი ბედნიერი იყოს და მხოლოდ ამ გრძნობით ტიროდეს...

...მინდა, ვიფიქრო, რომ…

როცა დილით ვდგები და ჰაერში უჩვეულოდ თბილი სუნია ე.ი. აუცილებლად მოწვიმს…