Kasutaja Pakisr Kostadinov päevik

Во еден момент посакав да не се одделиш од мојата прегратка. Во еден момент престанав да ја слушам сета бучава што шумеше некаде во позадина и се вслушав само во твојот глас. Во еден момент сакав да се впијам во тебе и твојата нежна кожа. Во еден момент се припив во твоите очи што ме пиеја со сета нивна бескрајна жед. Во еден момент сонив оти сме далеку од сите смртници, а ти продолжуваш да ја држиш мојата рака, благо, незабележливо, срамежливо. Во еден момент јас бев твој. Во еден момент посакав да не се одделиш од мојата прегратка....

Еден ден, јас ќе станам тема во твоите приказни за неуспешните љубови. Некој ден, близок или далечен, ќе ме ставиш меѓу загради, набројувајќи ги своите порази и победи. Секој ден, ќе ме колнеш што не сум знаел да те сакам помалку, секој ден ќе плукаш по мене, што сум те сакал премалку. Ќе дојде ден и кога ќе воздивнеш и ќе посакаш уште еднаш да ме прегрнеш, а гордоста моја не ќе знае опаш да свие и околу тебе да се завие. Затоа, во овој ден, остани само уште една желба што никогаш не ќе се оствари....

Најтешки се утрата. Ќе ги отвориш очите и разочарувањето те потопува.
Таа што си ја сонувал целата ноќ и за која си бил сигурен дека ќе ја
најдеш крај себе, не е таму. Во срцето ти е, се сеќаваш како
претходната вечер си ја бакнувал, си ја милувал, како ти ја стиснала
раката и тоа почнало да те пече некаде внатре, на место кое не си знаел
дека постои пред таа да се појави.... но веќе не е крај тебе. Утро е.
Некои проклети зраци светлина те разбудиле. Ги колнеш, но тоа не ти
олеснува.... Знаеш, ќе ја видиш подоцна…

Денес плачев повторно, после 8 години. На истото место ми потекоа
солзи како и одамна. Тогаш заплакав кога ја видов последната капка вода
зад мене, а веќе не се сеќавам ни зошто. Денес ме запече една мисла за
тебе и потаму знам само дека не може да се сопрам....

Знам дека
еден ден ќе те изгубам. Можеби ќе е тоа утре, задутре или за 40 години,
а тоа не ми прави никаква разлика. Сурово е некому да му дадеш да го
вкуси рајот, а потем да му го одземеш од пред очи. А солзите немаат
вкус ни приближно божествен…

ГО ПУШТАМ НОЌВА ВЕТРЕТО ТИВКО

ДА ЗАПЕЕ ПОД ТВОЈОТ ПРОЗОРЕЦ

И КОГА ЌЕ ОТВОРИШ ШИРУМ

МЕЛОДИЈА ДА ПОСЛУШАШ,

ТИВКО ДА СЕ ПРОВЛЕЧЕ КРАЈ ТЕБЕ,

ДА ТЕ ПОГАЛИ НЕЖНО,

ОЧИ ДА ЗАТВОРИШ,

ДА ПОМИСЛИШ НА МЕНЕ

И ДА ГО ОСЕТИШ ЗА МИГ МИРИСОТ МОЈ,

ПА ДА СЕ ИСПРУЖИ МЕКО

НА ПОСТЕЛА ТВОЈА.

И КОГА УМОРОТ ТЕЛО ЌЕ ТИ СОВЛАДА

И СЛАДОК СОН ОЧИ ЌЕ ТИ НАМАМИ,

НЕЖНО ВО ПРЕГРАТКА ДА ТЕ ЗЕМЕ

И ДА ТЕ ОДНЕСЕ ВО СВЕТОТ НА НАШИТЕ СОНИШТА.

Солза од око паѓа,се лизга
Поточе на образ прави
По неа друга и друга...
Се редат една по една.
Сакам да ја исплачам тагава
силно гради што ми стега.
Сакам да исплачам река
со солзиве мали бисерни.
Бистра река од солзи солени.
Силна како болкава моја.
Да однесе се лошо со себе.
Да ги измие очиве плачни.
Да го излечи телово од болка.
Да ја прочисти душава од тага.
Да отвори пат нов пред мене.
Патеката да ја обележи.
до местото свето,чисто.
Каде…

Тревките крај водата се нишаа во ритамот на ветровната музика. Јас – во
бунило. Сонот тукушто се распрсна како меур од сапуница создаден од
невешт кловн. Но, сон ко сон! Ги протириваш очите, пиеш едно силно кафе
и одново си во реалноста. Она што беше нетипично е што јас решив да го
испијам кафето крај езерото – онаму каде што раните на душата секогаш
полесно ми заздравуваат.

Чекорев крај езерото, по една скриена
патека, крај тревките што се нишаа во ритамот на ветровната музика.
Никој не знаеше дека сум таму. Никој не сакав да знае. Среќен бев што
сум…

Ko ikona vo sobata mi stoish,

te miluvam co oci vljubeni

a solzite koj moze da gi broi,

bi doletal, da mozam da te spasam.

Vo mislite sme tolku blisku nie,

a vecerva sme tolku daleku,

daj, Gospode brzo se da mine,

od spomeni kaj mene da se skriesh.

Nekade vo nokta taa pismo pishuva

i vo misli so mene se ljubi,

uporno kaj nea cela nok se javuvam,

glasot moj ko vozdiska se gubi.

Ne zaspivam i za tebe se molam,

radioto e mojot prijatel,

a vestite se…

Чувствата ми се мешаат,
премногу мислам другите што мислат,
а не можам да престанам,
сакам да направам едно нешто,
а ме спречува друго нешто
не можам да престанам да..
ТЕ САКАМ!!

Да те оставам?
Да, помислувам...но не можам,
и никогаш не ќе го направам,
можеби тоа ми е слабата страна,
а сигурен сум, навистина те сакам,
вистина е, ти си ми вистинската..
ЉУБОВ!!

Оваа песна не може ни приближно
да ги собере зборовите,
зборовите кои за тебе никогаш
не значеа ништо, или грешам?
За тебе се беше и сеуште е
само едно големо..
НИШТО!!

Јас секогаш ти…

Седам на прозорецот во летната ноќ

ги гледам свездите небески сјајни

молејќи се миговите со тебе да бидат трајни

затоа што единствено тоа ми дава сила и моќ.

Понекогаш ме растажуваат мислите твои чудни

јас кутриот заплеткан со јаже од кпнеж и страст

живеам само во моментите кога на час ил два ќе сме сами

и тогаш надежта и смислата за живот во мене остануваат будни.

Да возвратиш со љубов не е нешто што се учи,

треба да го отклучиш срцето твое милно

не се плаши од чувствата, препушти се, верувај во нив силно.
…