Kasutaja silent_dreamer päevik

არის დრო... როდესაც არაფერი მიხარია... არის დრო... როდესაც თვალები მხოლოდ ერთ ჩრდილს მიეჯაჭვება... არისდრო..... როდესაც ვხვდები, რომ სიმარტოვე მეტად სასიამოვნოდ ღიღინებსსიჩუმის სანოტო ხაზებზე სისუსტით მიწერილ პრიმიტიულ მელოდიას... არის დრო.......... როდესაც ვრძნობ, რომ დროს ავცდი... და ყველაფერი გარშემო ათასწლეულის ცივი შხეფებია უსასრულობაში... არის დრო..... როდესაც, ვგრძნობ, თუ მომისმენენ_გამიღიმებენ! არის დრო.....როცა მეშინია! არის დრო........როცა მენატრება ნეტა ახლა რისი დროა?

...ვიცი თუ დავწერე მიშველის,
ლექსს ფიქრს გავაყოლებ დარდიანს,
მერე ნაცნობ ბილიკს გავყვები,
ისევ შველას შევთხოვ მადლიანს.
მტკივა... ვაღიარო?-არ მინდა!
სულში ჯოჯოხეთი ტრიალებს.
ვცდილობ საკუთარ თავს გავექცე,
დრო ვერ მოაშუშებს იარებს...
დამღალა ნიღბების სიცივემ,
განა ასე ბევრი ვინატრე?!...
მხოლოდ ჩემი წილი სითბო და
ღვთისგან ბოძებული სინათლე...

მიყვარხარ... და მაინც გეტყვი, რომ მშვიდობით...
წავედი ოცნებაც მიმაქვს,
ოცნება, რომელიც შენთვის სულ არაფრად,
ჩემთვის კი დიდ რამედ ღირდა.
ოცნებას, რომელსაც ვატარებ დღე და ღამ,
ოცნება, რომელიც მინდა,
მაგრამ არამაქვს უფლება ოცნების,
რადგან შენ ასე გინდა.
წავედი თან მიმაქვს მე ჩემი ფიქრები,
წავედი სიმშვიდე მინდა.
თითქოსდა მივდივარ , თითქოსდა გშორდები
ცრემლები არაფრად ღირდა.
მიყვარხარ... და მაინც გეტყცი, რომ მშვიდობით...
მშვიდობით შენ ასე გინდა.
ოღონდაც შენს სახეს ვხედავდე ბედნიერს ,
მე ქვეყნად მეტი რა მინდა.
მიყვარხარ... გშორდები...ფიქრები თან მაწევს
ცხოვრების უმძიმეს ტვირთად.

ფიქრში გახვეული ძლიერ მენატრები..
|წყენა დავივიწყოთ ყველამ გვირჩევნია
|ვიცი უშენობით ვეღარ ვიარსებებ
ღმერთო მოკვდებოდე ბარემ მირჩევნია..
|სადაც წასულხარ და სადაც წამოსულხარ
|შენი ნაკვალები ყველგან მიძებნია..
|ქვეყნად პოეტობა შენით შევისწავლე
|და ეს ლექსებიც შენზე მიწერია..
|შენ ვერ შეიღირსე ჩემი სიყვარული
|სული ეხლაც ისევ შენით მტკივებია..
|მოდი დამიბრუნდი,გული გამიხარე
|შენთვის ყველა ცოდვა მიპატიებია..

თოვს,მენატრები,

ცივათ ვარსკვლავებს,

გადამალულებს ზეცის უბეში,

მერე ფიფქები,ტკივილს გასხლავენ

და ნათოვარზე,მოვა ნუგეში.

სხეულის იქით სხვა,სულერთია,

შემოდის ღამე,ლექსის მრითმავი,

თოვს,მენატრები და სულერთია,

ოღონდ მოდი და რამე მითხარი.

შორსა ხარ ახლა,

ცხრა მთის გადაღმა,

დავიწყებულო ზამთრის არაკო,

თოვლი წამოვა ისევ ამაღამ,

ლექსებით უნდა გელაპარაკო